Şimdi hepimizin
arasındaki boşluktan sözediyorduk, Gül
Kurtulmaya
çalıştığımız şeyden, aramızdaki iplerden.
Hepimiz mavi tulumlu
çocuklardık, Gül,
Pembemavi kovalarında
birbirini taşıyan.
Eğer kavrasalardı
konuşsalardı duysalardı, Gül, sevgiyle.
İçlerinden çıkarıp
alabilseydik çam dikenciklerini.
Ya da bakabilselerdi
yıldızlara
İlk çocukluk
gözleriyle, radyoyla, ayla, ayla.
Onların Y-antikorları
yok, Gül, Ne dostlarını tanıyorlar ne düşmanlarını.
Yok teleskoplarının
ucunda pembe gül yaprakları!
Göremiyorlar, Gül,
Seni!
Lale Müldür
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder