Gençlik öfkesi diye bir şey var. Ne zamandır unutmuşum. Geçen yine sekizinci sınıf öğrencilerini görünce aklıma düştü. Sanki yeni bir şey bulmuşum gibi sevindim. Niye sevindim bir sorun! Anlatıcam. Ama öncesinde hemen dersi durdurup çocuklara dedim ki ''Gençler şimdi düşündüm de öfke o kadar da kötü bir şey değil; yani özellikle gençlik öfkesi. Bütün sınıf elindeki işi gücü bıraktı kulağı bana verdi . ''Bakın'' dedim. ''Ben de genç oldum. Öfkeliydim. Hem de düşününce şimdi epey bir öfkeliymişim. O zaman tüm enerjimi İngilizce'ye verdim. Bütün gücümü. Verdikçe öfkem azaldı ve birazcık da olsa bir takım şeyler de kazanmaya, akabinde yeni müzikler ve kültürler öğrenmeye başladım.''Kuzu gibi dinledilerr. Bu arada arkalardan aynen benim çocukluğuma benzeyen bir kız ışılgözlerle bana bakıyordu. Kız dedim, anladın mı? Evet öğretmenim dedi gülerek. İşte sizler de artık spor mu olur dans mı olur dil mi olur bu öfkeyi bir yere kanalize edin.
Niye sevindim sorusuna gelirsem... Şimdi de içimde öfkem var. Zaman zaman da epeyce baskın. Çok sinsi kendini farklı şekillerde ortaya çıkarıyor da sürekli. E dedim basit bir düz denklemle o zaman bu kanalize işini becerebildiysem şimdi neden yapamıyorum. Üstelik farketmeden yapmışım o sıralar. Tabii o zaman 12-18 yaş arası muhtemelen, şimdiden daha kuvvetli bir şekilde hayatta kalma ihtiyacı içindeydim;çekilmem mümkün değildi. Henüz gençtimve bir savaşım vardr. Ama şimdi de olsun istedim aynısı. İyi kanalizasyonlar bana. Her şekilde amaç içindeki pisliği boşaltmak
