Ne yıldı… burayı sık sık açtım, yazılanları okudum. İçim dopdoluydu ama yazmak istemedim. Kendi sesimi pek de duyamadım. Yalnız da kalamadım. Hayat işte öylece akıp gidiyor herkesin de yazdığı gibi. Yapılanlar olanlar istendiği gibi olmuyor, en azından benimkiler. Akşam bir yemeğe gidicem. Orada giymek için bir şey ısmarlamıştım, İstanbul’dan çıkan kargo Adana’ya gitmiş:) Kul kurar kader gülermiş…. Oysa ki bana göre basitçe bir plandı. Olmayınca olmuyor. Şu son bir aydır, kum dökme taş dökme, idrar yolu iltihabı circleından çıkamadığımdan artık sadece sağlığıma duacım olurum. Tabii bir de sevdiklerimin … İnsan olmak zaten zor herkes için. Evet hayat yaşamak falan güzel de hep bir mücadele be kardeşim. İnsan hikayeleri de olmasa, özellikle dünyayı bambaşka görenlerin hikayeleri her şey çok daha sıkıcı olurdu. Sabah kalktım kendime şişme mont layım dedim. Renk var, beden yok. Artık böyle şeylere lanet getirecek yaşlarda değiliz. Her yokluğun ki bu yokluk sayılmaz mutlaka bir bolluk olduğunu da idrak ettiğimiz yaşa geldik çok şükür . Tabii büyük yokluklarla da sınanmak istemem. Kaldıramam.  Ancak bu kadarını kaldırabiliyorum:) Gerçekten derdimi seveyim. Hava buz gibi, yaşamaya devam!