Haydi güle güle git!

   Bu yıl geçen  senelere  nazaran daha  az yazı yazdım sanırım. Bakıp da saymış değilim ama öyle bir duygu  geldi  içime. Aslında son birkaç ay hayatıma tempo getirebilecek haberler ve teklifler aldım.  Birkaç hayalimin gerçekleşebileceği şeyler;  hiç heyecan duymadım ve bunu havada kalmasın diye ben de Maya takvimine bağladım. Bunu da kimseye demedim. Şimdi yeri geldi diye söylüyorum. İnsanın korktuğu şeylerin başına geldiğini daha iyi anladım bu sene.  Sonunda ağlanıp dövünsem de  insanlığa yakışır biçimde kabullenmeye çalıştım.  Önünde sonunda yaşam devam ediyor. Benim kadar uzun bir şeylere  yas tutan da kalmadığını da vesilesiyle gözlemledim.  Canımı yakanlar oldu. Belki biraz acıttıklarım...

    İş güç meselesine gelince... Öğrencilerimi  ne kadar çok sevsem de  çoğu zaman kafayı yiyerek  okula gittiğim de yalan değil. Bu ayrı bir yazı konusu olmalı. Öte yandan Türkçe öğretmenin hep yapmak istediğim iş olduğunu anladım . Ulus sırtlarında geç yaşlarda  bir İtalyan- Fransız çifte gitmeye başladım haftada iki  kez.  Geçen hafta hasta gidince ne yapacaklarını şaşırdılar. Birinin elinde Gripin- yanlış yazmadım-  birinin elinde adaçayı bana çocukları gibi baktılar. Her gidişimde de alt katlardan biri piyano çalmaya başlıyor , üst kattan da köpek sesi…Bu ikisi ekseriyetle aynı anda başlıyor. Düet  başlayınca bi gülüşüyoruz sonra derse devam ediyoruz. Yaşlılarla süper anlaşıyorum.

   Bu sene uzaklarda yaşayan dostlarımı daha çok özledim.  Aileden, çevreden hasta haberleri almak beni düşündüğümden daha çok sarstı. Çocukluk arkadaşımla tekrar görüşmeye başladım. Bunu iyi bir haber olarak verebilirim belki. Bir grup arkadaş, Amerikalı kazığı da yedik bu arada. Hem de en Fullbrightlı’sından. Anladık ki  Amerika  kendi vatandaşına bursu verirken Türklerden beklediği  ‘fullbright’’lığı beklemiyor. Para hesabı yapsın yeter. Toplaman çıkarman  ya da üçkağıdın var mı mesela? Tamam  geçebilirsin, Türkiye’ye medeniyet  götür  der  gibi. Şu klişeyi  de çok çok özür dileyerek yazıyorum;  içimdeki çocuğun bu sene gerçekten hakkın rahmetine kavuştuğunu üzülerek izledim( Bu arada değişiklik olsun diye Hakk’ının rahmeti dedim). Bitmek tükenmez  bu kız/erkek  iyidir aslında kafası  azalarak değil birden bire bitiverdi. Onun yerini ay bu ne domuzdur aslında aldı. O baştan verilen krediler suyu çekti bir nevi.

 Yazdıklarımı şimdi okuyunca  bir olumsuzluk sezdim. Hep mi olumsuzdu be Gül, diye kendi kendime sordum. Değildi, diye de cevap verdim.  Bu  yazının bir de içinde umut dolu olanını sene bitmeden yazacağıma söz verdim kendi kendime