Bugün yatağın üstüne uzanmış bir yandan Orhan Pamuk okuyup bir yandan da Bach dinliyor ve el parmaklarımı yavaşça ojeliyorken, hepsine ayrı ayrı titizlenerek, aklıma çocukluğumdaki tombiş halim geldi. Akşam sefaları içinde kendini yerden yere atıp, toza kire bulanarak oynayan kırmızı saçlı pembe yanaklı ben. Büyüyünce başına neler gelecek, binbir farklı duyguyla neler yaşayacağından henüz habersiz kırmızı kafa. Bu duygu hep içimde de, Bach'ın üstümde yaptığı etkiden midir nedir, tekrar anımsadım.
Yetişkin ben: Seni parmaklarına oje sürüp, doğu batı üzerine düşünerek yazı yazacak diyorlar.
Çocuk ben: Oje sürmeme annem kızıyo!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder