Son zamanlarda daha az zarar görmek için daha çok sessiz kalmam gerekiyor gibi hissediyorum. Hakkımın yenildiğini hissettiğim anda öfkeli bir aslana dönüyorum. Gözüm hiçbir şey görmüyor, öfkem dinmiyor, bu nasıl olabilir ki diyorum? Netice? Çok nadiren işleri geriye döndürebiliyorum, düzeltiyorum. Üstüne üstlük, haklıyken haksız olup insanların antipatisini de kazanıyorum. O kadar sustum ki artık susamayacağım gibi hissediyorum. Elbette buradaki yanlışı ben de görüyorum ama tutamıyorum. Okulda da buna benzer bir şey oldu. Hakkımı gaspeden insanlarla yüzleşemedim, yüzleşmeyi reddettiler. Benimle birlikte haksızlığa uğrayan arkadaşım da bozuldu ama kabullendi durumu. Sadece ‘Allah’a havale ediyorum’ dedi ve onun için burada bitti olaylar. Benim için bitmedi, içim durulmadı.Sonra arkama baktığımda, insanların benden ciddi manada korktuğunu farkettim.Sadece bir yüzleşme istemiştim aslında. Konuştum konuştum cevap alamadım bence böylece biraz da delirdim:) Neyse, geldiğim noktada biraz daha yazmalı, kendimi böylece iyileştirmeliyim. Belli ki ‘Allah’a emanet ‘ bana yeterli gelmiyor.
sakin olup hukuksal bir mevzu iseiyi bir avukat bulmalı, yok değil insan temalı bir şey ise yok sayın gitsin.
YanıtlaSilSeni çok iyi anladığımı sanıyorum. Gerçek hayata ''rapt olduğum'' şeyler var: İş, çocuklarım, misafir gelenler, maaş vb. Bunlar olmasa uçuşan fikirlerim, hayallerim, yazmaya başladığım an gözüme çöp gibi görünen kitap denemelerim ve blogumdan başka bir şey yok elimde ama gerçek hayatta çok zor bir şey var: İNSANLAR. Klavyede veya konuşurken kendimi çok iyi ifade ettiğimi sanırken yüzüme karşı '' bunların hepsi senin yüzünden'' diyen meslektaşıma ağzımı açıp tek kelime edemiyorum.
YanıtlaSil