Haftayı Jay Jay Johanson’la bitiriyorum, ellerimde yazılı kağıtlarıyla. Neyse ki okulun bitmesine 2 hafta kaldı. Son iki sene korkularla, sosyal medyayla internetle geçtiği için tanıdık şeylere dönmekte zorlanıyorum. Nerede ip koptu biliyorum aslında. Pandemiden önce çok üzücü bir dönem geçirip kimseye tam anlatamayıp, ciddi ciddi hastalanıp ardından pandemiye girdim. Çok zordu. Şimdi uyanıyorum. Okumayı, film izlemeyi unutmuşum, onlar da yerine geri geliyor. Korkularımın hayatımı bu kadar yönetmesine ayrı şaşıyorum. Ekonomi,k kriz çok fena. Yabancı öğrenciler anlatıyor bana neler oluyor. Diyorlar ki bazen bak adresimiz bu, ne olur ne olmaz. Not et bunu bir yere. Başına bir iş gelirse çekinmeden çal kapıyı. Yani sevinemiyorum bu tekliflere. Kalbim kırılıyor. Bugün biri diyor ki Türk paranı harca, ihtiyaçlarını stokla, haftaya 2 katına çıkacak herşey. Öff sen nereden biliyorsun acaba? Neyse, stok yapma gibi bir niyetim yok. ,İyimserliğimi koruyorum. Gülümsüyorum bol bol. Bunu da elimizden alırlarsa ne kalıyor geriye, bilmiyorum. Bazen diyorum ki fake it until you make it!