Uzun zamandır hayata güçlü bir şekilde bağlandığım zamanları, o zaman yaptığım şeyleri düşünüyorum. Bu zamanlar her zaman mutlu olduğum anlar değil; içinde mutsuzluktan kırıldıklarımın sayısı daha fazladır; ama o an elimde ilgilendiğim ne varsa o kadar çok inanıyormuşum ki… Sıkıntımın örtüsü olmuş benim sıkıntılı durumlardan çıkmamı sağlamış ya da ışığım olmuş. Yapmakta olduğum şeyden emin olduğumu hissediyorum. Benim hayattaki en sevdiğim dönemim lise hazırlıkta İngilizce öğrenmeye başladığım zaman olmuştur. Hem bu kadar severek hem de doğru yaptığıma inanarak yaptığım çok az şeyden biri. Çok özel anlar. İnsan kendini çok güçlü hissediyor. Her ne kadar yorucu olsa da okulda öğrencilerimle yaptığım projeler için de söyleyebilirim bunu. Ya da öğretmenliğe ilk başladığımda öğretmek için gösterdiğim azim. Belki şunda hata yapıyorum; bir şeyi yapmadan önce aşırı düşünüyorum ve içten içe-o anda adını böyle vermesem de- buna inanmıyorum diyorum. Oysa ki bazen kapı kapıyı açar , ha açmayabilir de…Yabancılara Türkçe öğretmeye de böyle başlamıştım;istekli, yaptığım şeye inanarak ve yolumda hiç yalpalamadan.İhtiyacım olan da bu sanıyorum, her zaman ve bence hepimizin.
Seninle bir ruh ikizliği durumumuz var ya bizim. O kadar önemli ki şu yazdığın. Yaptığım şeye inanmayı çok isterdim, hayatımdaki en büyük eksik bu bence.
YanıtlaSil