Cumartesi günkü ders için Suzan'la Kanyon'da Le Pain Quotidien'de buluşmaya karar verdik. Daha evvel de burda buluşmuşluğumuz var; ancak ne hikmetse her defasında hem yerini hem de okuşunu unutuyorum meretin. Yine güvenliği geçerken ''La pen nerde acaba?'' diye sordum. Güvenlik görevlisi de özellikle ''Lö Pen''in üstüne bastırarak, tam karşımda olduğunu söyledi. Her defasında aynı şeyi yaşadığım için, dejavumu ve görevlinin hafifçe gülümsemesini de yanıma alarak fırına girdim. Yani nasıl derler monşer, fransız usulü fırın. Ancak Kanyon'da bulunur. Neyse oturabileceğim bir masa buldum. Menüdeki tüm isimler elbette Fransızcaydı ve tekrardan bir telaffuz dersi almaya hiç de niyetim yoktu. Gayet de farkındayım ki menüdeki yabancı isimleri okuyamayan ve bu okuyamayışıyla da tatlılaşıp karşısındaki erkeğin gönlündeki yerini sağlamlaştıran kız imajı çoktan tarih oldu. Yanlış yapana yerlere yata yata gülen insanlarla dolu bir çağda yaşadığım hep kafamdaydı. Bir kruvasan ve çay istedim. Bu arada herkes dolu dolu yiyip içip muhabbetteydi. Yan masada ciddi anlamda ne konuştuğunu anlamadığım gayet şık biir kadın oturuyordu mesela. Bir ara acaba İngilizce mi konuşuyor dedim ama yanılmışım. Karşısındaki kadının cevaplarından anladım.
Karşımdaki masada da uzun patlak burunlu sarı saçlı ve yamuk kafalı bir oğlan yanındaki iki kıza şöyle dedi; ''Ya benim annemin dedesi de Gürcüymüş. Ben de yeni öğrendim''. Bunu derken vücut dili de şunu ekliyordu '' Yani uzak akrabalar evet Gürcü de, benim uzaktan yakından alakam yok''. Çocuğun dediğine değil ama vücut diline gülesim geldi. Çünkü gelip bana sorsalar bu mekanda kimler Gürcü diye, işaret parmağımla sarı kafalıyı gösterir, bunu Gürcü suyuna batırmışlar. Vücut dilini düzeltirse iyi bir Gürcü olma olasılığı var demek isterdim. Bunu Gürcülerle yaşamış herkes de derdi. Tesadüfen orda bir Ünyeli bulunuyordu ve bu sorunun kendisine sorulmasını bekledi.
Sonra Suzan geldi, ağız şapırtıları eşliğinde dersimizi yaptık. Sağlıklı beslenme...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder