Annemin bir halası vardı;uzaktan bir hala. Kızını çocuk yaşta kaybetmiş sonra da kocasını ...O sıralarda da durumlar artık nasılsa tek başına evinde yaşamayı mı tercih etmemiş  annemin dayısının bir odasına sığınmış. Evin arka tarafında bir oda... Benim için kabus gibiydi oda. Aslında ferahtı. Bir yatak, bir gardrop güneş alan koca pencereler ve duvarda sert sert bakan Mehmet Akif Ersoy'a benzeyen bir adam;kaşlar çatık. Halanın babası;kadı baba. Kadıymış şimdinin hakimi. Biz annemle bu halayı çokca ziyaret ederdik. Beş kişilik evde hep kendi başına otururdu.Evin düzeni nasıldı o zamanki aklıımla buna çok dikkat etmemişim. Balkona çıkardı tek başına. Ben pencereden bakarken onu dalgın dalgın omuzları düşük denize baktığını hatırlıyorum. En fazla 65 75tir o sıralarda diye düşünüyorum. Denize gidilirdi, video player olması sebebiyle hep o evde toplanılırdı, kapı önlerine çıkılırdı;ama o öyle arka odasında otururdu. Bazen okuldan gelirken pencere kenarında otururduğunu görürdüm. Bir yerlerden dönerken mahalleye girişte sizi karşılayan yaşlılar vardı;pencere kenarlarında oturur, uzun uzun bakar belki bir kısmı da tesbih çekerdi?Bir dönem çocuk genç olmuşlardı, çocuklarına köfte yapmışlar denize götürmüşlerdi. Benim için yeni yeni başlayan hayat onlar için çoktan bitmişti de şalter kapanmış ölüm bekleniyor gibi. Şimdi mahallede pencere önünde karşılama yapan yaşlı da kalmadı. İnşallah kimse de kendini öyle bir yaşlılığa mahkum etmez. Neyse bu hala'yı nereden hatırladım? Geçen annemle konuşurken dedim ki, beni hep birşeyler aldırmaya yollardı ve katiyen para üstünü geri almazdı. Ben para üstünü verince ''Ay o ne, istemem ben istemem. Sen şeker alırsın '' derdi.Bana verirdi. Bir de öyle bi tatlılık vardı mahallede genel olarak. Şükür arsız olmadık.  Benim için şahane zamanlardı; Salli Hala ve daha nicelerini böyle yavaş yavaş hatırlıyorum ve unutmamak için de yazmak istiyorum. Çocukluğumda yaşlı insanlarla çok arkadaşlık ettim. Güzel güzel beni dinlediklerini hatırlıyorum, gülümseyerek. Huzur içinde uyusunlar